برگزاری جشنواره به واسطه عنوان‌های دهان پرکن در کشور برای عده‌ای تبدیل به یک بیزینس شده است. جشنواره‌هایی که بودجه خود را از نهادها و سازمان‌های دولتی و شبه‌دولتی دریافت می‌کنند و با توسل به رسانه‌ها برای خود اعتبار می‌خرند ولی خروجی فعالیت‌های آنها چیز دندان‌گیری نیست. جشنواره‌هایی از این دست بیشتر به کار ارائه رزومه و بیلان کاری مدیران می‌آیند، بدون اینکه عایدی مشخصی برای عرصه فرهنگ داشته باشند.

درباره برگزاری جشنواره‌ها به‌رغم وجود مدیرکل امور جشنواره‌ها در سازمان سینمایی، آنچه مشاهده می‌شود نوعی سهل‌گیری نظارتی است. این تعدد جشنواره‌های کوچک و بزرگ البته که هرازگاه مشکلاتی نظیر تأخیر در اهدای جوایز یا تسویه‌حساب نکردن به موقع با عوامل و دست‌اندرکاران تیم اجرایی را موجب می‌شود. اخیراً جوان طی مطلبی به بروز این مشکلات در جشنواره موسوم به فیلم سبز اشاره کرده بود؛ جشنواره‌ای که سازمان محیط زیست متولی برگزاری آن است و تا مدت‌ها پس از برگزاری و اعلام برندگانش در رسانه‌ها هیچ برنده‌ای حتی رنگ جایزه‌اش را هم ندیده بود. این مسئله درباره جشنواره‌هایی که ادعای مستقل بودن دارند، بیشتر به چشم می‌آید. جشنواره فیلم کوتاه خورشید یکی از این جشنواره‌هاست که عملکرد آن با علامت سؤال‌های زیادی مواجه است. در اختتامیه پنجمین دوره این جشنواره چهره‌های مختلف سیاسی-‌فرهنگی از جمله شهیندخت مولاوردی، مشاور بانوان رئیس دولت یازدهم، محمد آفریده، مدیر اسبق مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی و کامبوزیا پرتوی حضور داشتند.

نارضایتی‌هایی چون تسویه‌حساب‌ نکردن به موقع با دست‌اندرکاران این جشنواره حتی به طرح دعوا در مراجع قضایی هم منجر شده که می‌تواند آینده برگزاری این جشنواره را به خطر بیندازد. نکته‌ای که وجود دارد این است که با وجود حاشیه‌های جشنواره خورشید، عوامل این جشنواره قصد دارند دوره بعد را نیز برگزار کنند. بدحسابی جشنواره فیلم خورشید نمونه‌ای از عملکرد ضعیف جشنواره‌هایی است که به انگیزه‌های غیرفرهنگی کلید زده می‌شوند. بروز چنین آسیب‌هایی نظارت و مدیریت دقیق‌تر بر فعالیت برگزارکنندگان را طلب می‌کند و اگر این نظارت به‌طور جدی اعمال شود، حتماً جشنواره‌هایی از این دست برای ادامه حیات با مشکل روبه‌رو خواهند شد.

* روزنامه جوان